Karnavalskriebels!

Mijn gesignaleerde kriebel neemt ondertussen tot onweerstaanbare kracht toe.
Alhoewel het nog wel enige praktische pakken en geestelijke voorbereiding kost
ben ik wat Carnavallen betreft weer volledig van truttige twijfels verlost, we gaan!
We hebben bij gebrek aan inspirerende inspiratie en tijd niet echt voorbereid.
Ouder en oud uit de carnavalskist trekkend verkleden we ons als vertrouwd.

Om alvast in de stemming te komen luister ik knopengeinklanken
en zo dwalen de dwaze deuntjes al dagen dwars door alle dingen heen.
Carnavalskriebels doen me verheugen op dansen, zingen en springen.
Zelfs al moet ik me voor een potje plassen door de menigte wringen.

Het is heerlijk om even geen bemoeimoeder te zijn, zo fijn. Los en laten.
Los van alles, los van veel, los van het grote geheel, los van ‘Mama mag ik?’
en ‘Mamaaah’ Gewoon even een paar dagen met mezelf op pad, dat.

Inmiddels geven we de generatiegezelligheid op onze kinderen door.
Als eerste op rij was ons middelste mannetje van de partij, helemaal blij!
Hij ging naar het tienerbal, alhoewel je het net als ik bijna niet geloven zal.
Ook hij is het bijna, nog een tiener in huis en toch is het ook heel anders.
hoe Carnavalscool hij ook is, moeder kreeg gewoon een kus, dat dus.

Ook onze dochter is onder de indruk van Carnaval, vooral van de Prins.
Ze raakt er niet over uit gepraat, een échte prins Carnaval was in haar klas.
Helemaal in haar sas, K3 jurk negerend wist ze het zeker, ze ging als prinses.
Met haar allerliefste glimlach keek ze oma aan, daar was de jurk spontaan.
Nagels gelakt, lippen stiften geoefend, klaar om de polonaise te lopen.

Kortom ik verheug me op de dol & dwaze dagen zonder vragen.
Dagen doorbrengen met elkaar, verkleed & verkleumd een borrel doen.
Met elkaar een stampvolle kroeg binnengaan en waar mogelijk blijven staan.
Het is alsof er een knopje wordt omgezet, er wordt nergens meer op gelet.
We doen alleen bedenken wat trekken we aan? Waar gaan we heen?
Nemen we er nog één? Of twee? En we doen een dansje dansen.

Alhoewel het aantal dagen is teruggevoerd naar twee, valt dat niet mee.
Volgende week is de lichamelijk aftakeling een feit, op onze leeftijd kruipen we
dan iedere avond heel vroeg in ons mandje, in een huis dat eruit ziet alsof er iets
is ontploft met overal glitters, verkreukelde kostuums, brillen, beenwarmers
en pruiken die voorzien van opgespetterde spetters heel ranzig ruiken.

Maar de opslagplaats van mijn gedachten is, op een wazig wijsje na, leeg.
We zingen nog dagenlang mee met dat wat we het meest hebben gehoord,
ons geheugen al die tijd verstoord, onzinnige zinnen, zitten diep van binnen.
Een groot genieten met een grijns van oor tot oor, daar doen we het voor!
Vrolijk vooruitzichten, met stip op één; bezoek van vriendin uit Canada.

Karnavalskriebels en terecht, dagenlang ik ben er niet, niet echt…