Opgeefgruwels

Moe, machteloos, boos, bedenkingen, bedacht, al met al heb ik lang genoeg gewacht.
Het is nog altijd stil en alhoewel ik dit soms juíst wil, wil ik het in mijn verdriet vooral niet.
Met een groot begrijpen zette ik opendeurdromend en drammend al een deur op een kier.
Verwachtingen bijgesteld, bij elkaar opgeteld sta ik serieus versteld, stil en stomverbaasd.
Ik zet in op tijd, dat helpt me altijd, het geeft me de ruimte om er anders in te kunnen staan.
Het helpt waar nodig ver bij elkaar vandaan om het gemisgevoel groter te laten groeien.
Dat wat is geweest doet er dan niet toe, we komen er wel, al heb ik geen idee hoe.

Daar waar het stiller dan stil blijft doe ik de deur bewust, al dan niet voor altijd, dicht.
Met pogingen, proberen, protesteren blijf ik me bezeren. Met hopen op, hou ik op.
Door de voortdurende stilte kan dat wat moeilijk is niet bespreekbaar zijn en dat doet
me pijn, het voelt voor mij alsof ik er niet mag zijn alsof mijn pijn er niet toe doet.
Het voelt als opgeven maar ik weet dat dit de juiste beslissing is, ondanks het gemis
voelt het goed om los te laten, om mezelf de ruimte die ik nodig heb te kunnen geven.
Om mijn leven te leven, zoals ik dat door wil geven, om uiteindelijk te kunnen vergeven.

We doen dat wat moeilijk is allemaal heel anders ervaren, we hebben allemaal al
dan niet uitgesproken bezwaren maar het heeft altijd zin om de Liefde te bewaren.
Als het er op aan komt wil ik kunnen vergeven en verder leven, ook al kan ik het niet
uitstaan, hoe kan ik opeens niet meer bestaan? Ik wil, zelfs al is het stil, verder gaan.
En als ik om me heen kijk ben ik rijker dan rijk met mijn Lief & Lievelingen.

Opgeven is dus een optie, door los te laten, hou ik mijn eigen grens in de gaten.
En dan opeens is het gisteren, met een Urbanathlon inschrijven laat ik de buikbibbers
bij me blijven. Niet opgeven, we gaan het beleven, met de Bootcampbabes bestormen
we baldadig & blij de Amsterdam Arena, Hopla! Zin om zinnen te verzetten, opletten.

Klimmen, klauteren, kruipen op, over en onder de obstakels door, een hek, nog een hek,
een geparkeerde auto, nog één, rennen, rennen, rennen overgooiend met Mr. Peanuts.
Daar is de monkeybar, opnieuw een monkeymooimoment en droog aan de overkant.
Niets aan de hand, rennen, rennen, rennen, gaat het ooit wennen? Nee.
Achteraan aansluiten en met de rest mee, viel het niet mee. Is opgeven echt geen optie?
Nee, Niek zegt van niet. Glijbaanglijdend van de skatebaan, sprintje omhoog, pfff…warm,
bekertje water, waar is het water? Waar zijn de obstakels? Ik mis de Mud en ik haat rennen.

Gelukkig komt de A’dam Arena dan weer in beeld, het had serieus niet veel gescheeld.
Naar binnen, trap op, trap op, trap op, tribunetrappen op en af en via het touw omlaag.
En dan is daar opeens het laatste onderdeel, slingerend, zwaaiend, snel en traag,
nog even omhoog en omlaag en dan doen we hand in hand finishen op de middenstip!

Poeh..dat scheelde echt niet veel en toch zorgt het grote geheel de Babes daar, met elkaar,
zelfs al waren de opgeefgruwels er echt, voor trots zijn en terecht, voor net echt. Alles gezegd.